Pasywne oznaczanie jest to reakcja psa, w której nie wchodzi on w interakcję ze źródłem zapachu. O oznaczaniu aktywnym już pisałyśmy tutaj https://woganosework.pl/2020/01/03/etapy-pracy-psa-w-nosework/ Warto rozważyć plusy i minusy poszczególnych sposobów, zanim któryś z nich się wybierze.

Zamarzanie

To najdokładniejsze oznaczanie pasywne. Pies dociera do najwyższego stężenia zapachu i zamarza z nosem najbliżej niego. Ta dokładność jest korzystna dla przewodnika, gdyż on też wie, gdzie jest próbka i może zapytany przez sędziego precyzyjnie wskazać. Psy szkolone w ten sposób zazwyczaj również bardzo precyzyjnie pokazują próbki niedostępne. Natomiast psy, które otrzymują nagrody wskazując daleko od najwyższego stężenia zapachu nawet, gdy są one dostępne, będą równie niedokładne przy próbkach niedostępnych.

U psów służbowych takie precyzyjne wskazanie zazwyczaj nie jest konieczne. W przypadku narkotyków pies wskazuje przewodnikowi obszar, który będzie dokładnie sprawdzony, w przypadku materiałów wybuchowych – informuje o konieczności oddalenia się z niebezpiecznego miejsca.

Za wadę tego sposobu oznaczania uznać można trudność w nauczeniu jej psa oraz jej utrzymanie – problemem jest mogąca pojawić się z czasem chęć dostania się do miejsca ukrycia próbki.

Siad/waruj/ukłon

Częsta metoda oznaczania to siad. Pies po znalezieniu źródła zapachu siada i oczekuje na nagrodę od przewodnika. Jest to niezawodny i oczywisty sposób, jest też łatwy do nauczenia. Nie grozi uszkodzeniem próbki, dla niektórych psów siad jest łatwiejszy niż waruj. Jednak w przypadku próbek nisko umieszczonych pies traci z nimi kontakt.

Przy próbkach nisko umieszczonych sprawdza się leżenie. Tak jak w przypadku siadu nie grozi to uszkodzeniem próbki, a pies nie traci kontaktu z próbkami nisko umieszczonymi.

Kolejną możliwą formą oznaczania jest ukłon. On również nie grozi uszkodzeniem próbki, w niektórych warunkach może być chętniej wykonywany niż waruj (np. w wodzie). Minusem jest to, że mało psów zna tę komendę.

Wadą tych wszystkich metod jest niedokładność. Część psów jest nagradzanych gdy patrzą na przewodnika, a nie na źródło. Pies uczy się, że dostaje nagrodę, gdy jest blisko zapachu, niekoniecznie źródła, nie musi zlokalizować jego największego stężenia. Przewodnik może zapytać psa „Gdzie?” lub „Pokaż”, by zlokalizować dokładniej źródło. W metodach tych trzeba wyćwiczyć długość oznaczania.

Połączenie zamarzania i siad/waruj/ukłon

To kolejny sposób oznaczania psa. Pies po namierzeniu źródła zapachu siada/kładzie się/stoi/robi ukłon i zamarza ze wzrokiem skierowanym na źródło. Sposób ten to połączenie wszystkich wad i zalet pozostałych